Τα πρώτα μας Τιτικό - Χριστούγεννα επιτέλους έφτασαν και θα το ομολογήσω,δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τις μεγάλες προσδοκίες!Προσπάθησα να γίνω ο άνθρωπος-αράχνη.Να καθαρίσω,να ετοιμάσω gourmet φαγητά,είναι άλλωστε και της μόδας οι gourmet καταστάσεις,να στρώσω το τραπέζι γιορτινά, και να τοποθετήσω σε περίοπτη θέση το πρώτο στολίδι της μπέμπας..
Που και που ,ενώ έτρεχα πανικόβλητη μέσα στο σπίτι,έβλεπα ένα ζουζουνάκι ή μάλλον πρώτα άκουγα ,να έρχεται μπουσουλώντας μέχρι τα πόδια μου.Μετά τα έπιανε σφιχτά και σαν επιδέξιο μαϊμουδάκι που είναι,σκαρφάλωνε πάνω μου και παρακαλούσε για μια αγκαλιά!!Αχ ,βρε άκαρδη μάνα,άσε τις δουλειές και έλα να κάνουμε αγκαλίτσες και φιλάκια,έλεγε, μα εγώ δεν άκουγα!Σφιχτή αγκαλιά,φιλάκια ζουμερά και δώστου πάλι δουλειές.Ξανά το μπεμπονι στα πόδια μου,ξανά αγκαλιές ξανά φιλιά και ξανά δουλείες και ξανά και ξανά και ξανά..
Μέχρι το βράδυ έβαλα μυαλό,μόνο που δεν είχα πια πόδια.Ούτε και μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για να καμαρώσω το μικρό μου ,που είχα φροντίσει να ντύσω Αγιοβασσιλίτσα..!Μάνα κάνε κουράγιο και έκανα.Σταμάτησα τις δουλειές και έπιασα τις αγκαλιές!Κάλλιο αργά παρά ποτέ..
Τώρα πια περιμένω την πρωτοχρονιά..Δουλειές τέλος,δώσαμε!Μας έμεινε μόνο απόθεμα από τιτικοαγκαλιές και μπουρμπουλιθροφιλάκια!!
