Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Δυο χρόνια μετά..

  Ξημερώματα Σαββάτου 13 Μαρτίου κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου να στριφογυρίζω στο κρεβάτι με δυσκολία.Δυσκολία στην κίνηση,δυσκολία στην αναπνοή.Ήθελα λίγες ακόμη μέρες για να μπω στον 10το..Στους δέκα μήνες γεννάνε οι γαιδάροι,είχα ακούσει κάποτε να λένε και πολύ διασκέδαζα με την άγνοιά τους.Εγώ θα  γεννούσα ένα τελειόμηνο μωρουδέλι,τελειόμηνο!!Κάπου εκεί ανάμεσα στα γκαρίσματα των γαιδάρων και τα δικά μου βαριοανάσανα,έσπασαν τα νερά.
- Ξυπνάτε καλέ γεννάω!!Έσπασαν τα νερά!!
-Τι?
-Τα νερά,έσπασαν τα νερά!!
  Είχα ένα χαμόγελο περίεργο,ένα καρδιοχτύπι αναπάντεχο καθώς ετοιμαζόμουν για το μαιευτήριο.Ήξερα πως έχω μια ώρα περίπου.Μόνο που εγώ έκανα λιγάκι παραπάνω.Και στην γέννα μου άργησα!Συνήθειο είναι αυτό,δεν κόβεται..Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ένιωσα τους πρώτους πόνους!Γεννάω,σκέφτηκα.Δυό μήνες τώρα κοιμάμαι κοιτάζοντας και χαϊδεύοντας την άδεια κούνια.Από δω και πέρα θα χαζεύω το νινίτσι μου και θα χαϊδεύω τα χεράκια του μέχρι να το πάρει ο ύπνος.Που να 'ξερα πως θα 'ταν μέχρι να πάρει εμένα ο ύπνος!!

  Φτάσαμε στην κλινική γύρω στις 6π.μ,χωρίς άγχος,κορναρίσματα,προσπεράσεις και άλλες τέτοιου τύπου σκηνές βγαλμένες από ταινίες!Οι πόνοι ερχόταν περίπου κάθε πέντε λεπτά και γω έδειχνα να τους απολαμβάνω μιας και με φέρνανε όλο και πιο κοντά στο πιο πολύτιμό μου!Τις υπόλοιπες τέσσερις ώρες που πονούσα ασταμάτητα η φωνή μου δεν ακούστηκε,άλλωστε όπως λέει και μια αγαπημένη φίλη "οι μεγαλύτεροι πόνοι είναι βουβοί",ήμουν προσηλωμένη στον στόχο μου ,την γέννηση της κόρης μου δια της φυσιολογικής οδού.Η μικρή όμως είχε άλλα σχέδια..
  Μπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο για καισαρική με ολική αναισθησία.Το τιτικάκι είχε ανεβάσει παλμούς.Ζοριζόταν και δεν έπρεπε να περιμένει άλλο..Ήμουν ζαλισμένη,φοβισμένη και τόσο θλιμμένη που το κοριτσάκι μου θα γεννιόταν και γω δεν θα μπορούσα να το πάρω αγκαλιά να το βάλω πάνω στην καρδιά μου να ακούσει τον μοναδικό για αυτήν γνώριμο ήχο.Ήμουν τόσο θλιμμένη που δεν θα μπορούσα να την βάλω να θηλάσει αμέσως,όχι για να χορτάσει, άλλωστε τα μωρά δεν γεννιούνται μ αυτόν τον καημό,αλλά για να την καθησυχάσω,να της πω πως η μαμά είναι εδώ..
-Να πάρεις αγκαλιά το μωρό μας.Ήταν η τελευταία μου κουβέντα πριν το χειρουργείο.
    Στην ανάνηψη μη έχοντας ακόμη καλά καλά τις αισθήσεις μου, τον ρώτησα αν πήρε αγκαλιά το μωρό μας.Μέχρι το μεσημέρι επαναλάμβανα συνεχώς την ίδια ερώτηση.Πάντα με δάκρυα στα μάτια και πάντα με την ίδια αγωνία.Σαν κάτι να γινόταν και η μνήμη να σταματούσε εκεί και εκεί να άρχιζε πάλι.Ευτυχώς και απάντηση ήταν πάντα καθυχαστικά η ίδια..
  Σε είδα για πρώτη φορά στις δύο και κάτι το μεσημέρι και σε ερωτεύτηκα αμέσως.Σε πήρα αγκαλιά και δάκρυα τρέχαν από τα μάτια που ποτάμια.Σε καλωσόρισα στη ζωή μου,στην καθημερινότητά μου,στην συνήθειά μου...Τα μάτια μου δεν είχαν αντικρίσει ομορφότερο πλάσμα ποτέ.Ώστε εσύ κρυβόσουν τόσους μήνες στην κοιλιά μου?Από δω και πέρα θα σε κρύβω στην αγκαλιά μου..
  Δυο χρόνια μετά επιμένω να κλαίω κάθε φορά που σκέφτομαι την πρώτη μας συνάντηση.Συνεχίζω να την κρύβω στην αγκαλιά μου,να χάνομαι στα μάτια της και να λιώνω κάθε φορά που φωνάζει μαμά..
  Ξυπνώντας ένα  πρωί που είχε τρυπώσει κρυφά στο κρεβάτι μας,άκουσα τη φωνούλα της να με φωνάζει.
- Μαμά,μαμά
Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και την αντίκρισα μου χαμογέλασε όλο νάζι και με ύφος χαδιάρικο και πονηρό ταυτόχρονα μου ψιθυρίζει:
-Μαμά,"απώ"
-Κι εγώ σ'αγαπάω μωρό μου!!
   Σήμερα γιορτάζει η μικρή μου τα δύο χρόνια ζωής της και εμείς την ζωή μας μαζί της.Δεν είναι όμως μόνο αυτό.Σήμερα γιορτάζω την μέρα που άλλαξε η ζωή μου ολοκληρωτικά και για πάντα.Γιορτάζω την μέρα που έγινα μάνα..

                                     ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ!!