Την αγάπη για τα λουλούδια μου την μετέδωσε από πολύ νωρίς μια αγαπημένη μου θεία.Ακόμη θυμάμαι,κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι όπου έμενε παλιά,σε μια συνοικία της Θεσσαλονίκης,το πλημμυρισμένο από λουλούδια μπαλκόνι της.Εκεί, σ' εκείνο το μπαλκόνι, καθόμουν κρυμμένη ανάμεσα σε γλάστρες κάθε λογής με τις ώρες.Τους ψιθύριζα γλυκόλογα και τους σιγοτραγουδούσα..Ιδιαίτερη αδυναμία έδειχνα στους κάκτους.Όλο τους γυρόφερνα και τους πείραζα και μόλις με έπαιρνε χαμπάρι η θεία,έβγαινε τρέχοντας στο μπαλκόνι για να μας σώσει.Εμένα από τους κάκτους και τους κάκτους από εμένα!Τότε δεν ήξερα γιατί με μάγευαν οι κάκτοι.Αργότερα κατάλαβα πως ήταν η αναμονή που έτρεφε την αδυναμία μου.Η αναμονή ενός ολόκληρου χρόνου για να να ανθίσει μια και μοναδική φορά..Μια φορά που πριν προλάβεις καν να το συνειδητοποιήσεις, έχει κιόλας ρίξει τον ανθό του!Από τον κήπο πια,πολλά χρόνια μετά,αυτής της θείας διάλεξα τους πρώτους μου κάκτους, που θα με συντρόφευαν στο πρώτο μου φοιτητικό σπίτι.
Και να μαι τώρα εδώ,χιλιόμετρα και χρόνια μακρυά από το πατρικό μου.Με όλα να μοιάζουν πιο όμορφα από απόσταση.Να νοσταλγώ αυτά που δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα μου λείψουν..Τον σγουρό βασιλικό που είχε η γιαγιά μου φυτεμένο στον τενεκέ και κάθε αγουροξυπνημένο πρωινό του καλοκαιριού,έτριβα τα μυρωδάτα φύλλα του, πάνω στο ταλαιπωρημένο μου δέρμα από τα τσιμπήματα των κουνουπιών.Τα πράσινα φύλλα των κρεμμυδιών,που σε κάθε μου διάλειμμα από το παιχνίδι έκοβα και έτρωγα,χωρίς καν να τα πλύνω..
