Την αγάπη για τα λουλούδια μου την μετέδωσε από πολύ νωρίς μια αγαπημένη μου θεία.Ακόμη θυμάμαι,κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι όπου έμενε παλιά,σε μια συνοικία της Θεσσαλονίκης,το πλημμυρισμένο από λουλούδια μπαλκόνι της.Εκεί, σ' εκείνο το μπαλκόνι, καθόμουν κρυμμένη ανάμεσα σε γλάστρες κάθε λογής με τις ώρες.Τους ψιθύριζα γλυκόλογα και τους σιγοτραγουδούσα..Ιδιαίτερη αδυναμία έδειχνα στους κάκτους.Όλο τους γυρόφερνα και τους πείραζα και μόλις με έπαιρνε χαμπάρι η θεία,έβγαινε τρέχοντας στο μπαλκόνι για να μας σώσει.Εμένα από τους κάκτους και τους κάκτους από εμένα!Τότε δεν ήξερα γιατί με μάγευαν οι κάκτοι.Αργότερα κατάλαβα πως ήταν η αναμονή που έτρεφε την αδυναμία μου.Η αναμονή ενός ολόκληρου χρόνου για να να ανθίσει μια και μοναδική φορά..Μια φορά που πριν προλάβεις καν να το συνειδητοποιήσεις, έχει κιόλας ρίξει τον ανθό του!Από τον κήπο πια,πολλά χρόνια μετά,αυτής της θείας διάλεξα τους πρώτους μου κάκτους, που θα με συντρόφευαν στο πρώτο μου φοιτητικό σπίτι.
Και να μαι τώρα εδώ,χιλιόμετρα και χρόνια μακρυά από το πατρικό μου.Με όλα να μοιάζουν πιο όμορφα από απόσταση.Να νοσταλγώ αυτά που δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα μου λείψουν..Τον σγουρό βασιλικό που είχε η γιαγιά μου φυτεμένο στον τενεκέ και κάθε αγουροξυπνημένο πρωινό του καλοκαιριού,έτριβα τα μυρωδάτα φύλλα του, πάνω στο ταλαιπωρημένο μου δέρμα από τα τσιμπήματα των κουνουπιών.Τα πράσινα φύλλα των κρεμμυδιών,που σε κάθε μου διάλειμμα από το παιχνίδι έκοβα και έτρωγα,χωρίς καν να τα πλύνω..
Θυμάμαι μια φορά,ενώ έπαιζα αμέριμνη στην αυλή της γιαγιάς,την έβλεπα από μακριά,μαζί με μια γειτόνισσα,όλο να κόβουν,να δείχνουν και να μουρμουρίζουν.Αποφάσισα να πάω πιο κοντά μήπως και ξεδιαλύνω το μυστήριο!Ήμουν άλλωστε παιδί των εξερευνήσεων και "των πέντε φίλων". Πλησίασα και τις άκουσα να λένε διάφορα ονόματα που αντιστοιχούσαν στα ανάλογα φυτά.Πότε,πότε σταματούσαν,η γειτόνισσα θαύμαζε τα λουλούδια της γιαγιάς και ύστερα της ζητούσε σαν αντάλλαγμα του θαυμασμού,φύτρα.Σε μια από αυτές τις στάσεις,τις στάσεις του θαυμασμού επί πληρωμής,άκουσα να αναφέρονται σε πατάτες που όμως δεν μπορούσε να της δώσει η γιαγιά μια και δεν υπήρχε φύτρα..
-Αυτό είναι όλο?αναρωτήθηκα.Χωρίς να χάσω χρόνο,ξεπατώνω την "πατάτα"που δεν ήταν άλλο από βολβός λουλουδιού.Ανάμεικτα συναισθήματα με πλημμύρισαν,περηφάνια που κατάφερα να βγάλω την πατάτα και απογοήτευση,μιας και είχα καταλάβει πως αυτή η αλλιώτικη απ' όλες τις άλλες πατάτες δεν θα έφτανε στο τηγάνι.Τα συναισθήματα της γιαγιάς μου από την άλλη ήταν ξεκάθαρα.Δεν εκτίμησε τη βοήθεια που θέλησα να της προσφέρω!!Η γειτόνισσα πάντως ακόμη γελά..
Το τιτικάκι τρελαίνεται να μυρίζει τα λουλούδια,να κόβει τα φυλλαράκια της ρίγανης να χαϊδεύει το θυμάρι και τον βασιλικό.Που και που της ξεφεύγει και κόβει λίγο παραπάνω..Που και που μου ξεφεύγει και την μαλώνω.Πιο πολύ απ' όλα όμως της αρέσει να παίρνει το φτυαράκι της και να σκαλίζει τη γλάστρα της παρέα με τον Νέρο.Ξεκαρδίζεται στα γέλια κάθε φορά που πέφτει έξω από τη γλάστρα το χώμα και ο Νέρο σαν σκούπα απίστευτης ταχύτητας και αποτελεσματικότητας,το εξαφανίζει!
-Θεία,μεγάλωσα.Έχω το δικό μου μπαλκόνι,τα δικά μου λουλούδια και τους δικούς μου κάκτους να περιμένω να ανθίσουν..κι όταν το μωρό μου είναι στο μπαλκόνι,τρέχω να το σώσω από τους κάκτους και τους κάκτους από τα χέρια του..
