Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Κι ύστερα ήρθε ο απογαλακτισμός

  Το τιτικάκι θηλάζει αποκλειστικά 15μήνες και 15 μέρες ακριβώς!Λίγο ο κακός ύπνος,λίγο το ότι έχω καταντήσει κινητό βενζινάδικο,λίγο ο περίγυρος που με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια κάθε φορά που θηλάζω τη μωράκλα μου μ' έκανε να πάρω την απόφαση να αραιώνουμε σιγά σιγά!Η πιο σημαντική αιτία όμως που με οδήγησε σε αυτή μου την απόφαση,πέρα από τον περίγυρο,την κούραση και την αϋπνία, είναι η ανεξαρτητοποίηση.
   Προσπαθώ, από πολύ μικρή να την αφήνω να επιλέγει,να εξερευνεί,να σηκώνεται μόνη της όταν πέφτει,να μην μαλώνω την καρέκλα,το τραπέζι και το πάτωμα όταν χτυπάει αλλά να της λέω πως την επόμενη φορά πρέπει να είναι πιο προσεχτική.Τα κάνω όλα αυτά σκεπτόμενη πως το παιδί μου θέλω να είναι ανεξάρτητο και να στηρίζεται στα δικά του πόδια και όχι στις δικές μου πατερίτσες.Τα κάνω όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα συνεχίζω να την κρατάω στην αγκαλιά μου θηλάζοντάς την, ενώ επιμένω να είναι ακόμη η κούνια της στο υπνοδωμάτιό μας!
-Γεια σου,διχασμένη μάνα!
Δυο μεγάλες αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα πάνε πολύ!Τα έβαλα λοιπόν στη σειρά,πρώτα σταματάμε το θηλασμό και μετά τσουπ αλλάζουμε δωμάτιο!Προς το παρόν το δωμάτιό της το χρησιμοποιεί για παιχνίδι,για πολύ παιχνίδι!!

   Η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια απογαλακτισμού ήταν όταν θέλησα να της κόψω το μεσημεριανό γάλα.Κράτησε μόλις τρία μεσημέρια.Στο τέταρτο μου πρόσθεσε και απογευματινό!Τιτικάκι-Μάνα,1-0!
Μετά άρχισα τις έρευνες και την προετοιμασία!Ρώτησα διάβασα και τελικά κατέληξα..Αποφασίσαμε πρώτα να σταματήσουμε τις βραδυνές επιδρομές και λέω αποφασίσαμε γιατί το πρόγραμμα περιλαμβάνει απαλλαγή των δικών μου καθηκόντων και ανάθεση στον πατέρα..Πατέρα κουράγιο!
   Μια βδομάδα κρατάει η όλη ιστορία!Μετά το μωρό παίρνει τον ύπνο μονορούφι!!Έτσι μου είπαν,χάρηκα και γω..Μετά αναλογίστηκα πως μια βδομάδα για μένα των 30 Μαΐων είναι σταγόνα στον ωκεανό,σαν διακοπές κάπου,κάπως,κάποτε μέσα στον χωροχρόνο.Για το τιτικάκι όμως του ενός έτους και κάτι ψιλά μια βδομάδα αναλογεί,δε ξέρω,σε μια αιωνιότητα..Ζόρικα τα πράγματα!!
   Την πρώτη νύχτα έλουσε η απόλυτη αποτυχία.Ήρθε τόσο γρήγορα,σχεδόν αστραπιαία.Με το που την πήρε αγκαλιά ο μπαμπά της,έβγαλε μια σπαραχτική φωνή.Μαμά φώναξε και σχεδόν άκουσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια..Με κινήσεις άγριου θηλαστικού της ζούγκλας,πήρα το μικρό μου και το θήλασα.Καληνύχτα,μπαμπά και με συγχωρείτε αλλά σήμερα δεν θα χρειαστούμε την βοήθειά σας..
  Την επόμενη νύχτα,δυστυχώς για μένα και το τιτικάκι ο μπαμπάς μας ήταν πιο αποφασιστικός!Το ίδιο σπαραχτικό κλάμα,οι ίδιες φωνές απόγνωσης αλλά ο μπαμπάς δεν λυγίζει..Με περίσσια υπομονή,μα που την βρήκε(!),νανουρίζει το μπεμπάκι και που και που το συνετίζει..Η μπέμπα κλαίει,Χριστέ μου περνάει το σύνδρομο στέρησης,εγώ κλαίω,Χριστέ μου και γω σύνδρομο στέρησης περνάω..!Έφυγα από το δωμάτιο για να μην νιώθει πως είμαι εκεί και δεν της δίνω σημασία, πως δεν νοιάζομαι..Βλέποντας την ανατολή,πάνω από την Φορτέτζα ,πίσω από τη θάλασσα ήμουν σίγουρη πια πως δεν με νοιάζει.Θα τη θηλάσω μέχρι να πάει δευτέρα δημοτικού!Θα τη θηλάσω μέχρι να μου πει
-Μαμά,δεν θέλω άλλο!!
   Ξαφνικά,τίποτα.Ξαφνικά ησυχία..Ακροβατώντας στα δάχτυλα των ποδιών,σαν ένας άλλος αλλόφρων μαύρος κύκνος,μπήκα στο υπνοδωμάτιο.Το τιτικάκι κοιμόταν αγκαλιά με τον μπαμπά της!Ω,ναι τα καταφέραμε,που λέει και η Ντόρα!!
   Το πρωί πια,άλλη μια κρίση μου χτύπησε την πόρτα..Ανυπομονούσα να ξυπνήσει για να την πάρω αγκαλιά να την πνίξω στα φιλιά και φυσικά να την θηλάσω!Με το που άνοιξε τα μάτια της ως δια μαγείας βρέθηκε στα χέρια μου!'Αντε μπεμπουλόνι μου, 6 και σήμερα..