Ήταν μια μέρα δύσκολη,όπως κάθε χρόνο τέλος του Ιούνη.Ενημέρωσα το τιτικάκι που πετάει τη σκούφια του για βόλτα,πως μόλις πέσει ο ήλιος θα βγούμε.Μου φέρνει τα κλειδιά και τα γυαλιά μου,παίρνει τα παπούτσια της και περιμένει στην πόρτα.Κάνει και αυτή ότι μπορεί για να είμαι στην ώρα μου.Όπως πάει θα με κάνει εγγλέζα αυτό το παιδί!Καρότσια έτοιμα,αλλαξιέρες με γιαούρτια,νερό και μπισκότα στη θέση τους,μια και μας αρέσει να γευματίζουμε σε παγκάκια χαζεύοντας περαστικούς και φύγαμε!Η ανάγκη μου,λόγω μέρας,με έβγαζε σε συγκεκριμένη διαδρομή που είχα χαράξει στο μυαλό μου από νωρίς.Κατεβήκαμε στην γεμάτη κόσμο παλιά πόλη και τραβήξαμε στα πιο απόμερα και ήσυχα στενά.Εκεί όπου βρίσκεται η "Κυρά των Αγγέλων".Ίσως το όνομά της είναι που με τραβάει εκεί,ίσως ο λίγος κόσμος και σίγουρα η πρόσβασή της.Ανεβαίνεις δυο μόνο σκαλιά και βρίσκεσαι με το καροτσάκι σου στην είσοδο της εκκλησίας.
Αχ τιτικάκι μου,σταθήκαμε άτυχοι και πέσαμε πάνω στην κλειδωμένη πόρτα της Κυράς..Τα περιθώρια μας στένεψαν και γω στα πρόθυρα της εμμονής να ανάψω το κερί μου.Χαράζουμε καινούρια πορεία και φεύγω σχεδόν τρέχοντας να προλάβω εκκλησία ανοιχτή που όπως φαίνεται λειτουργούν με ωράριο καταστημάτων..Στην διαδρομή κάνω βουτιά στον χωροχρόνο για ακόμη μια φορά,το συνηθίζω τελευταία και γυρίζω στα μικράτα μου.Τότε που παίζαμε στο προαύλιο του Αγίου Γεωργίου.Τότε που έβγαινε η Αγγελίνα από την πλαϊνή είσοδο του ναού και μας ζητούσε να διπλώσουμε τη "Φωνή του Κυρίου",να βγάλουμε τα κεριά από το πάτωμα και να καθαρίσουμε τις εικόνες με μύρο.Άλλο που δε θέλαμε και μεις που ψάχναμε ευκαιρία να ακούσουμε τις ιστορίες της Αγγελίνας!Γέμιζε η εκκλησία παιδιά μέχρι αργά χωρίς να είναι γιορτή, χωρίς να φοράμε τα καλά μας και χωρίς να φοβόμαστε μήπως λερώσουμε.Νιώθαμε άλλωστε τόσο οικεία που δεν χωρούσαν καθωσπρεπισμοί και προσωπεία "καλών παιδιών" με σταυρωμένα χέρια.Νιώθαμε σαν το σπίτι μας τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Το μπεμπόνι απολάμβανε την διαδρομή χωρίς να διακόπτει τις σκέψεις μου.Χωρίς καν να το καταλάβω ο δρόμος μ΄έβγαλε στους 4 Μάρτυρες.Σκέφτηκα πως τα πόδια μου είχαν κάνει σωστή επιλογή και τα φώτα της εκκλησίας το επιβεβαίωναν!!Το καρότσι σου στον ώμο και τα σκαλιά πολλά..Δεν ανεβαίνεις και στο Παλαμήδι με τα 999 σκαλιά αλλά με το τιτικάκι πάνω στο καρότσι να διασκεδάζει την εναέρια βόλτα και το καρότσι στα χέρια όσο να ναι μια δυσκολία την περνάς.Βέβαια ράμπα υπάρχει,από την πλαϊνή είσοδο του ναού που μόνο σε γάμους και κηδείες την έχω δει ανοιχτή.Δυστυχώς για μένα κανείς δεν διάλεξε να παντρευτεί εκείνη τη μέρα!
Μόλις τόλμησα να πατήσω τα πόδια μου στο πλατύσκαλο της εισόδου της εκκλησίας και να κατεβάσω από τα χέρια μου το καρότσι,ακούω μια φωνή και νιώθω δροσιά στα πόδια μου.Η φωνή όπως και η δροσιά ερχόταν από την κυρία με το λάστιχο που πότιζε τα λουλούδια και έπλενε τα μάρμαρα για να ναι όλα έτοιμα για την επόμενη μέρα που είχε και μνημόσυνο όπως με πληροφόρησε..
-Μπράβο,μπράβο,μου είπε..
Εγώ χαμογελάω αμήχανα,πιο πολύ από σεβασμό στην ηλικία της μη μπορώντας να καταλάβω το λόγο που με επευφημεί!Πνίγω ανάμεσα στα δόντια την μισοτελειωμένη μου φράση για τις πατημασιές που θα άφηνα μιας και δεν πρόλαβα να κάνω βήμα, αδυνατώντας να πιστέψω πως αυτό υπονοεί.Στο δεύτερο της μπράβο την κοιτώ αποσβολωμένη.Εκείνη αρπάζει την ευκαιρία και αφήνει τη γλώσσα της να τρέξει,να χυθεί σαν το νερό από το λάστιχο που κρατούσε και τώρα πια μου βρέχει τα πόδια.Ο δακρύβρεχτος μονόλογός της για τον χαμένο κόπο της και την δουλεία που εμείς,(οι πιστοί αναρωτιέμαι),δεν την αφήνουμε να κάνει μ έκανε σχεδόν να την χειροκροτήσω.Λίγο πριν υποκλιθεί και πέσει η αυλαία έθεσε το ρητορικό ερώτημα που μόνο με του Άμλετ μπορούσε να συγκριθεί.
-Πρέπει να κλειδώνω για να τελειώσω τη δουλειά μου???
Ω,ναι ξύπνησα επιτέλους,ίσως να φταιγε το νερό και επιτέλους μιλάω.
-Από που με διώχνετε,από το σπίτι του Θεού?
-Και στο σπίτι του Θεού θα μπεις με το καρότσι???Έμπα και με το άλογό σου!!
Μάνα,παραδέξου σε τάπωσε..απλά!Κρίμα που δεν έχει στις εισόδους των εκκλησιών ειδικά διαμορφωμένο πάρκινγκ για καρότσια.Μια και η ειδικότητα μου το επιτρέπει θα εισηγηθώ του θέματος.Να ρχονται οι μάνες χαλαρές και άνετες να παρκάρουν τα μωρά τους στην είσοδο να μπαίνουν μέσα να κάνουν την δουλεία τους!Τακτοποιημένα πράγματα..
Από κει και πέρα διαδραματίστηκαν δακρύβρεχτες σκηνές απείρου κάλλους.Ήρθε και ο μπαμπάς μας που ήταν εκεί κοντά της είπε και αυτός δυο λόγια.Αλλά και ο δεσπότης να της έλεγε τέσσερα το ίδιο θα της έκανε..Άλλωστε την επομένη είχε μνημόσυνο..
Το κερί μου τελικά δεν το άναψα.Δεν απογοητεύομαι όμως,τώρα που το βλέπω από μέρες μακριά,ψύχραιμη καταλαβαίνω πως ήταν μάθημα.Μάθημα υπομονής και επίμονης και όσοι πιστοί...αντέξετε!
