Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Της Ελίνας Μπρουχάτσκα, Ψυχολόγος, Δρ. Ψυχολογίας





       Εδώ και πολύ καιρό ετοιμαζόμουν να γράψω κάτι αναφορικά με το παιδί και την οικογένεια. Και αποφάσισα να ξεκινήσω από ένα θέμα, η σημασία  του οποίου, δυστυχώς, συχνά δεν αναγνωρίζεται αρκετά ή παρερμηνεύεται αρκετά – το θέμα του ρόλου του πατέρα για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.
       Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν…
       Όλοι γνωρίζουμε ότι η  οικογένεια είναι  το  πρωταρχικό  και ισχυρότερο  σύστημα  στο  οποίο  μπορεί  να  ανήκει  το  άτομο  και  το  οποίο  του παρέχει    πρότυπα. Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μητέρας, πόσο σημαντική είναι η παρουσία και η απουσία της (πραγματική και συμβολική) στην ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Όλοι γνωρίζουμε (ή έχουμε ακούσει) για την ομορφιά του συναισθηματικού κόσμου, τις «πόρτες» του οποίου «ανοίγει» (ή «κλείνει») στο παιδί η μητέρα, οπότε η μετέπειτα συμπεριφορά του προσδιορίζεται κατά πολύ από το βαθμό της συναισθηματικής αυτής εμπειρίας κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.
       Όλα αυτά είναι καλά και σωστά, εάν στο τέλος της κάθε παραπάνω πρότασης δε θα βάλουμε τελεία, αλλά θα προσθέσουμε και την αναφορά σ’ένα άλλο πρόσωπο – αυτό του μπαμπά. Διότι εξίσου σημαντικός για το παιδί είναι και ο ρόλος του μπαμπά, εξίσου σημαντική για την ψυχική του ανάπτυξη είναι η παρουσία και η απουσία του (πραγματική ή συμβολική). Και ο συναισθηματικός κόσμος δεν είναι ο αποκλειστικός «χώρος» της μητέρας: από αυτή ξεκινά και δημιουργείται η συναισθηματική σχέση – το πρώτο βήμα, η αρχή αυτού του κόσμου – αλλά για να τον γνωρίσει καλύτερα και να νιώθει ασφάλεια  σ’αυτόν, χρειάζεται  η ασφάλεια, η σιγουριά και η αγάπη του πατέρα.
      Σε μερικές περιπτώσεις δε ο ρόλος του πατέρα είναι όχι μόνο εξίσου σημαντικός, αλλά πιο σημαντικός από αυτόν της μητέρας (ναι, ναι, μαμάδες! Δεχτείτε το! Είτε σας αρέσει, είτε όχι – έτσι είναι!)