Ποια γιαγιά,αναρωτήθηκα ενώ ακροβατούσα κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.Το επόμενο δευτερόλεπτο πήγε το μυαλό στη θέση του και η σκέψη στη σωστή γιαγιά,εφόσον η μια ήταν μαζί μου εκείνη τη στιγμή,ενώ η τρίτη από εκεί ψηλά που βρισκόταν δεν μπορούσε να πάει ούτε στο νοσοκομείο ούτε και πουθενά αλλού...!!
Μέσα στην ατυχία των παιδικών μου χρόνων είχα την τύχη να αποκτήσω έναν τρίτο παππού και μια τρίτη γιαγιά..Ένα παππού-γιαγιαδοζεύγαρο που ποτέ δεν ξεχώρισα από τα αλλά δύο ζευγάρια.Η ακόμη μεγαλύτερη τύχη ήταν ότι δεν μας ξεχώρισαν ούτε αυτοί από τα μελλοντικά τους εγγόνια..
Ο παππούς που πάνε χρόνια τώρα πια που έχει φύγει,είχε αναλάβει την πρωινή μελέτη μου των πρώτων τάξεων του γυμνασίου.Τότε που όλα φάνταζαν βουνό και η βοτανική ζωολογία από τον "χάρο που βγήκε παγανιά"σύμφωνα με έναν συμμαθητή μου,έμοιαζε με εφιάλτη.Πρωινό ξύπνημα στις 6:30,το φλαμούρι,μαζεμένο από το δεντρό της αυλής,να βράζει πάνω στην ξυλόσομπα και γω σκαρφαλωμένη πάνω στο ψηλό ντιβάνι να παλεύω με την νύστα,το μόνοικο,το δίοικο..ο παππούς από την άλλη δεν το 'βαζε κάτω.Προσπαθούσε με απλές λέξεις και πολλά παραδείγματα να τα χωρέσει όλα στο θολωμένο μου μυαλό.Ο κόπος του τελικά δεν πήγε χαμένος..τον αντάμειψα και αυτόν και εμένα,στις εξετάσεις του Ιανουαρίου,με το πρώτο μας 20αρι!!