Όλα γύρω σου γυρίζουν

     Στην καθιερωμένη μας μηνιαία επίσκεψη στην παιδίατρο και ενώ περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής,το έριξα στα ταξίδια.Τα ταξίδια στον χρόνο.Θυμήθηκα την πρώτη φορά που περιμέναμε  σ' αυτήν εδώ την αίθουσα.Μόνο που τότε ήμασταν δυο.Εκτός αν μετρούσες εμένα διπλή!Έγκυος,στον όγδοο!Πόσο διαφορετικά έβλεπαν τα μάτια μου τότε..Ή πιο συγκεκριμένα,δεν έβλεπα μπροστά μου!Ήμουν μονίμως αφηρημένη και συνεχώς ονειροπαρμένη!!Είχα αφήσει πίσω μου τον αγχωτικό έβδομο,με τις ανησυχίες και τους φόβους της γέννας και είχα μπει στον όγδοο της νιρβάνας.Και όχι δεν είχαμε κολλήσει κάποια παιδική αρρώστια,απλά θέλαμε να μιλήσουμε με την παιδίατρο που επιλέξαμε να παρακολουθήσει το μωρό μας, από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής του!Θυμάμαι πως λίγες ήταν οι κουβέντες που ανταλλάξαμε ενώ περιμέναμε τη σειρά μας.Ήμασταν βυθισμένοι στα όνειρά μας,άλλωστε τα όνειρα είναι κολλητικά!

    Εξέταση ρουτίνας, σχεδόν ένα χρόνο μετά..Με το μωρό μας,την μπέμπα μας ,να στέκεται όρθια,στην άκρη του καναπέ..Χρειάστηκε να μπει μια άλλη μπέμπα στο ιατρείο, για να συνειδητοποιήσω πως το τιτικάκι ίσως να μην είναι και τόσο μπέμπα πια..Όταν είδα εκείνο το μικρουλάκι,των τριάντα ημερών, να μπαίνει μέσα, κρυμμένο κάτω από τις κουβέρτες του,στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από την τότε επίσκεψη,λίγες μέρες μετά την γέννα.Περιμέναμε και το μπεμπόνι κοιμόταν στο καρότσι.Εμείς κοιμόμασταν όρθιοι!Συναισθήματα αντιφατικά..Ταλαιπωρημένοι,απογοητευμένοι αλλά και περήφανοι...Περήφανοι που τα είχαμε καταφέρει και φτάσαμε ,σχεδόν μια εβδομάδα μετά,στην παιδίατρο!Είχα και αυτό το άγχος..πόσα γραμμάρια πήρε το μωρό..Θα είναι ικανοποιητικό..Κι αν δεν πήρε όσο έπρεπε?Θα μου πει να δώσω συμπλήρωμα?Αναρωτιόμουν..Ας μη μου το πει,ας μη μου το πει,παρακαλούσα..Κάπου μεταξύ της λογικής και της παράνοιας..Ας μη μου το πει και γω θα τη θηλάζω όλη μέρα!Δεν μου το είπε..και γω την θήλαζα όλη μέρα,όχι για να κρατήσω τον λόγο μου αλλά γιατί μόνο εκεί ηρεμούσε,μόνο εκεί κοιμόταν,μόνο εκεί χαιρόταν,όλος της ο κόσμος εκεί..Τώρα πια που συμλήρωσε τον ενδέκατο μήνα της ζωής της,ο κόσμος της είναι ο μπαμπάς της,που μπουσουλόντας πηγαίνει γρήγορα προς την πόρτα κάθε φορά που ακούει τα κλειδιά του,για να τον καλοσωρίσει!Είμαι εγώ που συνεχίζω να της τραγουδάω και να της κάνω αστείες γκριμάτσες.Τώρα πια αλλού χαίρεται, αλλού γελάει,αλλού παίζει..Συχνά αλλού κοιμάται αλλά εκεί και μόνο εκεί ακόμη ηρεμεί!
    Όσο και να μεγαλώσει,για μας πάντα θα είναι η μπέμπα μας ..Ίσως μερικές φορές μόνο ,θα την φωνάζω με τ όνομα της,να συνηθίζει...μα πιο πολύ να συνηθίζουμε εμείς..!