Είναι φορές που αισθάνομαι σπασμένο καράβι.Αποπροσανατολισμένο,ακυβέρνητο.Χαμένο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.Φορές που παύω να νιώθω καπετάνισσα και πιο πολύ θυμίζω μούτσο!!Εκεί,κάτω από το κατάρτι, στη μέση του καραβιού,να αναρωτιέμαι για την κατεύθυνση.Πλώρη ή πρύμνη.Παρελθόν ή μέλλον..Το παρελθόν με τραβάει δυνατά,το μέλλον με δελεάζει.. Είναι η καθημερινότητα που φθείρει,η ρουτίνα.Είναι οι μεγάλες προσδοκίες, του να γίνεις "σπουδαία μαμά".Είναι η κούραση και η αϋπνία...Είναι τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό και σε κάνει να τα βλέπεις όλα μαύρα.Είναι όλα αυτά και τίποτα..
Θέλει κόπο για να βάλεις τις σκέψεις σε τάξη και τα συναισθήματα στη θέση τους.Να τιθασεύσεις το εγώ σου και να προβάλεις το εμείς.Θέλει κόπο να διατηρείς την ηρεμία αλλά και την ψυχραιμία σου,ειδικά στο τέλος της ημέρας,όταν πια όλη η ένταση έχει συσσωρευτεί.
Είναι και η απόφαση να μη στερήσεις από το μωρό τη μάνα.Να είσαι αποκλειστικά δική του για όσο σε χρειαστεί ,θυσιάζοντας στον βωμό της ανατροφής,την επαγγελματική εξέλιξη.Ίσως είναι και αυτό που με πλημμυρίζει με συναισθήματα μη προσφοράς.
Προσφορά..Το να χαρίζεις απλόχερα κάθε μέρα κομμάτια του εαυτού σου,περιτυλιγμένα με αγάπη, στο μικρό μωρό σου, δεν είναι προσφορά?Όταν θέλεις να είσαι δίπλα του μόλις ξυπνήσει,όταν προσπαθείς να εξαφανίσεις κάθε τι που το τρομάζει..Όταν είσαι εκεί για να το παρηγορήσεις όταν κλαίει, να μοιραστείς την χαρά του όταν γελάει,να σβήσεις την αμφιβολία με ένα χαμόγελο στο πρώτο μετέωρο βήμα του..Μα πιο πολύ από όλα,δεν είναι προσφορά όταν εύχεσαι στους κολικούς ,στα δόντια,στα χτυπήματα να έπαιρνες εσύ όλους τους πόνους.Στους πυρετούς,να ψηνόσουν χίλιες φορές εσύ...?
Μου φαίνεται πως βρήκα τον μπούσουλα μου!Κάθεται στην αγκαλιά μου και μου χαμογελάει.Που και που κολλάει τα χειλάκια της πάνω μου και με γεμίζει γλυκά,σαλλιάρικα φιλιά!!Τώρα μπορούμε και πάλι να σαλπάρουμε,αφήνοντας πίσω μας το σκονισμένο παρελθόν..
ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
