Το ότι μεγαλώνει είναι πλέον γεγονός και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από όσο είχα ποτέ φανταστεί!Στην τελευταία μας επίσκεψη στην παιδίατρο,την μέρα που γίναμε 7 ,η μπέμπα έκλεισε εφτά μήνες ζωής και γω εφτά μήνες ζωής με την μπέμπα,φεύγοντας κρατούσαμε στα χέρια μας οδηγίες για το πως θα εξελιχθεί η διατροφή της..Το πρώτο σοκ βέβαια,σοκ μαζί με ανυπομονησία,το είχα περάσει στον πέμπτο μήνα,όταν αρχίσαμε τις κρέμες.
Το μωρό μου δεν ήταν πια και τόσο μωρό!Μπορούσε πλέον να φάει δημητριακά,γιαουρτάκι και ψωμί!Για πρώτη φόρα θα έπιανε κάτι με τα χέρια της και θα μπορούσε να το βάλει στο στοματάκι της και ναι να το φάει(!)χωρίς κάποια ,στα πρόθυρα της υστερίας να προσπαθεί να της το πάρει από τα χέρια τάχα μου ψύχραιμα..
Δεν χάσαμε καιρό,με το που φτάσαμε στο σπίτι της έδωσα ένα μικρό κομμάτι ψωμί..το πήρε αμέσως στα μικρά της χέρια και δύσπιστα το πλησίασε στο στόμα..Το πέρασε από έλεγχο κανονικό..
Από τότε μια σχέση πάθους γεννήθηκε!Σε μια προσπάθειά μου να πάρω από τα χέρια της ένα κομματάκι που είχε μαλακώσει και να το αντικαταστήσω βεβαίως με καινούριο,άνοιξε τα μάτια της διάπλατα και ένα κλάμα όλο νεύρο ξεκίνησε..Σταμάτησε αυτόματα όταν έπιασε στα χέρια της και πάλι το ψωμί!Μοιάζει του μπαμπά της,τι να κάνουμε!!!
