Όταν μας είπε η παιδίατρος μας πως το μπεμπόνι μας μπορούσε να φάει ψωμί (βλ.Θρέψη),ήταν σχεδόν θέμα χρόνου να φάει και κουλούρι..Το θεωρούσα τόσο μα τόσο φυσικό ,όχι μόνο από άποψη σωστής διατροφής και καλής θρέψης ενός παιδιού αλλά και γιατί ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με τα μαθητικά μου χρόνια και πιο συγκεκριμένα τα χρόνια του δημοτικού.Τόσο το κουλούρι του μπάρμπα-Αχιλλέα, που ερχόταν κάθε πρωί στο προαύλιο του σχολείου μ' ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι ,γεμάτο μέχρι πάνω κουλούρια,όσο και η φημισμένη τυρόπιτα του Τζιάρου,που ποτέ δεν μπορείς να φας μόνο μια..
Στην αρχή της έβγαζα το παραπάνω σουσάμι από φόβο μη μου πνιγεί.Όσο περνούσε ο καιρός όμως,έβλεπα πως τα κατάφερνε και της έδειχνα εμπιστοσύνη,αφήνοντας της το σουσάμι..
Το τιτικάκι με τα κοφτερά της δοντάκια το ροκάνισε σιγά-σιγά και στο τέλος το έτρωγε!Έπαψα και γω να φοβάμαι και της το έδινα χωρίς ενδοιασμούς αλλά με περίσσια περηφάνια ,που η κόρη μου μεγάλωσε και μπορούσε να φάει ένα κουλούρι μόνη της!Εκτός από την περηφάνια είναι και η ηρεμία..η ηρεμία και η ησυχία που επικρατεί κάθε φορά που το τιτικάκι μασουλίσει ευτυχισμένο το κουλούρι της..Πως λοιπόν μπορώ να της το στερήσω??
Αυτός είναι και ο λόγος που κουλούρι έχει γίνει το πλέον απαραίτητο αξεσουάρ(!)σε κάθε μας βόλτα.Η μπέμπα καθισμένη αναπαυτικά στο καροτσάκι της,χαζεύει και σκορπά χαμόγελα στον κόσμο ενώ κρατάει σφιχτά στα χεράκια της τι άλλο,κουλούρι!
Μέχρι τώρα,στο Ρέθυμνο,στη θέα μιας μικρής μπέμπας να τρώει σουσαμένιο κουλούρι,μόνο πως τα καταφέρνουμε καλά είχα ακούσει και ίσως κάποια φορά, πως να έχω τον νου μου γιατί το σουσάμι πνιγεί..Έπρεπε να βρεθώ και πάλι στην Θεσσαλονίκη για να θυμηθώ αυτόν τον απίστευτο αυθορμητισμό,στα όρια της αγένειας καμιά φορά αλλά τόσο γοητευτικό από την άλλη,όταν έξω από έναν φούρνο κρατώντας το κουλούρι και με το χέρι απλωμένο προς το μπεμπόνι ακούω μια αυστηρή φωνή να λέει:
-Καλέ, τι του δίνεις του παιδιού??
Στα χαμένα της απαντάω πως δεν είναι και τόσο μικρό αλλά έχει χρονίσει..
-Ε,ας είναι,θα το πνίξεις!Με αποστομώνει και φεύγει..
Αφού συνήλθα και ανέκτησα τις δυνάμεις μου(!)έδωσα το κουλούρι στο τιτικάκι χαμογελώντας..Από εκείνη την στιγμή άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους.Τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης.Όταν είδα κάποιον που είχε κατέβει στο περίπτερο με τις παντόφλες και τις πυτζάμες αλλά και την κυρία φορτωμένη με τα ψώνια και τα ρολλεϋ στα μαλλιά βεβαιώθηκα ακόμη μια φορά και για τους χαλαρούς ρυθμούς της πόλης!!Σειρά τώρα έχουν οι Σερραίοι..!!!
