Είναι φορές που αισθάνομαι σπασμένο καράβι.Αποπροσανατολισμένο,ακυβέρνητο.Χαμένο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.Φορές που παύω να νιώθω καπετάνισσα και πιο πολύ θυμίζω μούτσο!!Εκεί,κάτω από το κατάρτι, στη μέση του καραβιού,να αναρωτιέμαι για την κατεύθυνση.Πλώρη ή πρύμνη.Παρελθόν ή μέλλον..Το παρελθόν με τραβάει δυνατά,το μέλλον με δελεάζει.. Είναι η καθημερινότητα που φθείρει,η ρουτίνα.Είναι οι μεγάλες προσδοκίες, του να γίνεις "σπουδαία μαμά".Είναι η κούραση και η αϋπνία...Είναι τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό και σε κάνει να τα βλέπεις όλα μαύρα.Είναι όλα αυτά και τίποτα..
Θέλει κόπο για να βάλεις τις σκέψεις σε τάξη και τα συναισθήματα στη θέση τους.Να τιθασεύσεις το εγώ σου και να προβάλεις το εμείς.Θέλει κόπο να διατηρείς την ηρεμία αλλά και την ψυχραιμία σου,ειδικά στο τέλος της ημέρας,όταν πια όλη η ένταση έχει συσσωρευτεί.
