Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Και τώρα αγάπη μου οι δυο μας

    Συμπληρώνοντας το ερωτηματολόγιο για τις συνθήκες θηλασμού στην Ελλάδα,θύμωσα,μετάνιωσα,στεναχωρήθηκα και τελικά διαπίστωσα για άλλη μια φορά πόσο παραπληροφορημένοι είμαστε,στην πλειοψηφία μας ,εμείς οι νέες μάνες και πιο συγκεκριμένα οι πρωτότοκες.Ένα,ένα μετρούσα τα λάθη που έγιναν στην δική μου περίπτωση..Φούντωνα και ξεφούντωνα και αναρωτιόμουν γιατί.Γιατί δεν με συμβούλευσαν σωστά αυτοί στους οποίους εγώ εμπιστεύτηκα το παιδί μου,γιατί ,από την άλλη δεν πήρα την κατάσταση στα χέρια μου,δεν ήμουν πιο αποφασιστική..
   Με θυμάμαι να μένω άυπνη την νύχτα περιμένοντας να ξημερώσει για να δω το μωρό μου,για να μου φέρουν το μωρό μου.Το μωρό ,που είχε περάσει την νύχτα του μακριά μου και γω μακριά από αυτό.Όλες αυτές οι ατέλειωτες νύχτες επειδή ,όπως με πληροφόρησε μια νοσοκόμα,δεν είχα γάλα.Ναι, δεν είχα,ακόμη,αλλά αυτή ήταν η μίση αλήθεια.Στην άλλη μισή κρυβόταν ένα μωρό που τις πρώτες ώρες και μέρες τις ζωής του δεν έχει ανάγκη από καταρράκτες γάλακτος,του αρκούσαν λίγες μόνο σταγόνες,αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά!Η ψυχολογία μιας πρωτότοκης λεχώνας είναι τόσο εύθραυστη όσο και ένα καλάθι με αυγά..Ένα καλάθι με αυγά πάνω σε μηχανάκι!Παρέα με την ομελέτα και τα άδεια από νερό μπουκάλια ξενυχτούσα στην προσπάθειά μου να κάνω το γάλα να έρθει,που όπως πίστευα είχε χάσει το δρόμο!
   Οι έτσι κι αλλιώς μειωμένες μου αντοχές ώρα με την ώρα λιγόστευαν.'Άρχισα να σκέφτομαι πως όταν θα πάμε με την μικρή μου στο σπίτι μας,οι δυο μας,δεν θα της ξαναδώσω μπουκάλι.Δεν θα της ξαναδώσω πιπίλα,που παρά την παράκλησή μου να μην της δώσουν,η πιπίλα ήταν πάντα εκεί.Ευτυχώς το μικρό μου ανυπότακτο,φρόντιζε να την φτύνει μετά από ολιγόλεπτο ρουφηγματάκι!Όσες μέρες μου απόμεναν στο νοσοκομείο,θα έκανα υπομονή..
    Δεν θα πλέξω θεωρίες συνωμοσίας,ούτε θα κατηγορήσω όλους αυτούς που δεν  με συμβούλευσαν σωστά .Θα πω απλά πως δεν ήταν σωστά πληροφορημένοι..Πως έτσι έχουν μάθει ,χρόνια τώρα και έτσι έκαναν και δυστυχώς συνεχίζουν να κάνουν..
   Περίπου πέντε γυναίκες γεννήσαμε εκείνη την ίδια βδομάδα.Γειτονέψαμε στον ίδιο όροφο,περάσαμε τους ίδιους πόνους ,το ίδιο άγχος,νοιώσαμε την ίδια χαρά.Ακούγαμε η μια να κλαίει το μωρό της άλλης και μη μπορώντας ακόμα να ξεχωρίσουμε τον διαφορετικό τους ήχο ,τα θεωρούσαμε όλα παιδιά μας..Από αυτές τις πέντε μάνες μόνο μια κατάφερε να θηλάσει  αποκλειστικά το μωρό της.Αυτή η μια,ήμουν και είμαι εγώ.