Το τιτικάκι είναι ο ξενοδόχος??Αυτό πετάει την σκούφια του για βόλτες.,Ε,τι?μήπως, εσύ κουρασμένη μάνα?εσύ?Εγώ αν είχα και δεύτερη,θα την πετούσα κι αυτή!!Τότε ποιος?ποιος είναι αυτός που μπορεί στην καλύτερη περίπτωση, να χαλάσει μια παιδική βόλτα?Την χειρότερη απλά δεν θέλω ούτε να την σκέφτομαι..Η απάντηση είναι ο οδηγός!Ο οδηγός αυτοκινήτου,ο οδηγός μηχανής,ο οδηγός φορτηγού..και πιο συγκεκριμένα ο ασυνείδητος οδηγός..!
Η περιοχή που επιλέξαμε να εγκατασταθούμε είναι ας το πω ευγενικά υποβαθμισμένη.Θα μου πεις και τότε γιατί την επιλέξατε?μα για τη θέα της..!Μπορεί να μην υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά η θάλασσα είναι στα 10..βήματα!Μπορεί να μην υπάρχουν διαβάσεις για τους πεζούς αλλά το βράδυ νανουρίζεσαι από το παφλασμό των κυμάτων!Δεν υπάρχουν ούτε φανάρια αλλά ποιος νοιάζεται όταν όλα μυρίζουν θάλασσα??
Έτσι μια μέρα,λίγο πριν γιορτάσουμε τα πρώτα μας γενέθλια,βγήκαμε για καροτσάδα στον ήλιο και τη θάλασσα..Γνωρίζοντας,βεβαίως βεβαίως τις κακές συνθήκες,τα μάτια μου είναι 44 και μαζί με της γιαγιάς και της νονάς που μας συνόδευαν έφτασαν τα μάτια μας να είναι 72!Κεφάτοι και χαρούμενοι απολαμβάναμε την βόλτα μας,μέχρι που έφτασε η ώρα να περάσουμε απέναντι..Πάντα περνάω από το ίδιο σημείο,από εκεί που έχω την καλύτερη ορατότητα και από εκεί που δεν χρειάζεται να κάνω το καρότσι πάνω-κάτω και να χάνω πολύτιμα δευτερόλεπτα.Έτσι και τότε..Περιμέναμε υπομονετικά,έως ότου αδειάσει ο δρόμος κοιτάζοντας και οι τρεις μας.Ένα αυτοκίνητο σταματάει και ο οδηγός του μας κάνει νόημα να περάσουμε.Την ευχαριστώ και προχωράω κοιτώντας από την αντίθετη κατεύθυνση και σκεπτόμενη πως γίνονται και θαύματα,μιας και στην πόλη την οποία ζούμε είναι σπάνιο φαινόμενο να δώσουν προτεραιότητα στον πεζό..ίσως ,σκέφτομαι πως έφταιγε το γεγονός πως ήταν γυναίκα και πιο συγκεκριμένα μάνα..Συνεχόμενο κορνάρισμα με βγάζει από τις σκέψεις μου και μην μπορώντας να κάνω τίποτα άλλο σφίγγω όσο πιο δυνατά μπορώ τα χερούλια του καροτσιού πάνω στο σώμα μου..Όταν συνειδητοποιώ πως έχουν αποφευχθεί τα χειρότερα και το μωρό μου συνεχίζει να κουνάει χαρούμενα τα ποδαράκια του μην έχοντας καταλάβει τίποτα απευθύνομαι στον οδηγό,χωρίς να βρίσω χωρίς να φωνάξω,αποκαμωμένη μόνο από τον φόβο -Που πας,άνθρωπε του Θεού?ίσως να χα ανάγκη απλά να αναφέρω το όνομά Του για να πάρω κουράγιο.Η απάντησή του ήρθε σαν κεραυνός και με αποσβόλωσε -Και που ξέρω εγώ μωρή πως θες να περάσεις?
Ο ασυνείδητος οδηγός αυτός δεν ήρθε από το απέναντι ρεύμα όπως μπορεί να υποθέσει κανείς.Προσπέρασε το σταματημένο αυτοκίνητο που μας έδωσε προτεραιότητα και ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας.Πιο συγκεκριμένα πάνω στο μωρό μου..Όταν με ρώτησε αργότερα ο μπαμπάς της μπέμπας για στοιχεία του αυτοκινήτου αυτού,δεν θυμόμουν τίποτα,μπερδεμένα χρώματα, μπερδεμένα όλα.Ένα όμως έμεινε ξεκάθαρο στο μυαλό μου..Το παιδικό καθισματάκι στο πίσω κάθισμα.Ο οδηγός αυτός ήταν πατέρας..
Η περιοχή που επιλέξαμε να εγκατασταθούμε είναι ας το πω ευγενικά υποβαθμισμένη.Θα μου πεις και τότε γιατί την επιλέξατε?μα για τη θέα της..!Μπορεί να μην υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά η θάλασσα είναι στα 10..βήματα!Μπορεί να μην υπάρχουν διαβάσεις για τους πεζούς αλλά το βράδυ νανουρίζεσαι από το παφλασμό των κυμάτων!Δεν υπάρχουν ούτε φανάρια αλλά ποιος νοιάζεται όταν όλα μυρίζουν θάλασσα??
Έτσι μια μέρα,λίγο πριν γιορτάσουμε τα πρώτα μας γενέθλια,βγήκαμε για καροτσάδα στον ήλιο και τη θάλασσα..Γνωρίζοντας,βεβαίως βεβαίως τις κακές συνθήκες,τα μάτια μου είναι 44 και μαζί με της γιαγιάς και της νονάς που μας συνόδευαν έφτασαν τα μάτια μας να είναι 72!Κεφάτοι και χαρούμενοι απολαμβάναμε την βόλτα μας,μέχρι που έφτασε η ώρα να περάσουμε απέναντι..Πάντα περνάω από το ίδιο σημείο,από εκεί που έχω την καλύτερη ορατότητα και από εκεί που δεν χρειάζεται να κάνω το καρότσι πάνω-κάτω και να χάνω πολύτιμα δευτερόλεπτα.Έτσι και τότε..Περιμέναμε υπομονετικά,έως ότου αδειάσει ο δρόμος κοιτάζοντας και οι τρεις μας.Ένα αυτοκίνητο σταματάει και ο οδηγός του μας κάνει νόημα να περάσουμε.Την ευχαριστώ και προχωράω κοιτώντας από την αντίθετη κατεύθυνση και σκεπτόμενη πως γίνονται και θαύματα,μιας και στην πόλη την οποία ζούμε είναι σπάνιο φαινόμενο να δώσουν προτεραιότητα στον πεζό..ίσως ,σκέφτομαι πως έφταιγε το γεγονός πως ήταν γυναίκα και πιο συγκεκριμένα μάνα..Συνεχόμενο κορνάρισμα με βγάζει από τις σκέψεις μου και μην μπορώντας να κάνω τίποτα άλλο σφίγγω όσο πιο δυνατά μπορώ τα χερούλια του καροτσιού πάνω στο σώμα μου..Όταν συνειδητοποιώ πως έχουν αποφευχθεί τα χειρότερα και το μωρό μου συνεχίζει να κουνάει χαρούμενα τα ποδαράκια του μην έχοντας καταλάβει τίποτα απευθύνομαι στον οδηγό,χωρίς να βρίσω χωρίς να φωνάξω,αποκαμωμένη μόνο από τον φόβο -Που πας,άνθρωπε του Θεού?ίσως να χα ανάγκη απλά να αναφέρω το όνομά Του για να πάρω κουράγιο.Η απάντησή του ήρθε σαν κεραυνός και με αποσβόλωσε -Και που ξέρω εγώ μωρή πως θες να περάσεις?
Ο ασυνείδητος οδηγός αυτός δεν ήρθε από το απέναντι ρεύμα όπως μπορεί να υποθέσει κανείς.Προσπέρασε το σταματημένο αυτοκίνητο που μας έδωσε προτεραιότητα και ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας.Πιο συγκεκριμένα πάνω στο μωρό μου..Όταν με ρώτησε αργότερα ο μπαμπάς της μπέμπας για στοιχεία του αυτοκινήτου αυτού,δεν θυμόμουν τίποτα,μπερδεμένα χρώματα, μπερδεμένα όλα.Ένα όμως έμεινε ξεκάθαρο στο μυαλό μου..Το παιδικό καθισματάκι στο πίσω κάθισμα.Ο οδηγός αυτός ήταν πατέρας..
