Τι να τους κανω τους εχθρούς..

 Εκεί λίγο πριν ίσως και λίγο μετά τον ερχομό του καινούργιου χρόνου,συνηθίζεται να κάνεις διαπιστώσεις,αναθεωρήσεις να θέτεις νέους στόχους,όρους ίσως και προϋποθέσεις και να προγραμματίζεις το μέλλον. Έτσι και γω μόλις ο χρόνος πλησίαζε στο τέλος,έπαιρνα μολύβι και χαρτί και προσπαθούσα να χωρέσω έναν ολόκληρο χρόνο σε μια λευκή κολλά χαρτί.Μια κολλά χαρτί με τους περιορισμούς,τα όρια,τα όνειρα..!
    Φέτος όμως κάτι είχε αλλάξει..διαπίστωσα για ακόμη μια φορά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν σου χαρίζεται.Το λοιπόν δεν μπήκα καν στον κόπο να φτιάξω την παραδοσιακή και ατελείωτη λίστα.Δεν έθεσα επαγγελματικούς στόχους,δεν όρισα χρονικούς περιορισμούς του τύπου "μέχρι το Πάσχα θα έχω χάσει όλα τα κιλά από τις εγκυμοσύνες",δεν χάραξα πορεία για άγνωστους προορισμούς,αλλά ούτε φαντάστηκα πως ως δια μαγείας θα μπει το πρόγραμμα στην ζωή μας.Το πρόγραμμα του ύπνου,του ξύπνιου,του φαγητού και του πιοτού λέμε τώρα!

Ένας χρόνος ζαβολιάς!

   Ένα χρόνο πριν,παραμονή αυτής της μέρας, έπινα κουβάδες δίκταμο ,χόρευα σε τρελούς ρυθμούς μαζί με το τιτίκιο και χοροπηδούσα πάνω σε μια μεγάλη μπάλα με την κοιλιά των σαράντα εβδομάδων έτοιμη να εκραγεί.Το χαχανάκι κόντρα στις φιλότιμες προσπάθειες μου για την πολυπόθητη φυσιολογική γέννα (vbac),έμεινε σταθερό στις απόψεις του και παρέμεινε εκεί ψηλά,ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα του τιτικίου(από τώρα συνωμοσίες??!)

Απολογισμός χρόνων τεσσάρων..

   Πως να μαζέψεις τέσσερα χρόνια,πως να θυμηθείς στιγμές όμορφες,έντονες?Να θυμηθείς αγάπες,νεύρα,χάδια,φιλιά,καυγάδες, συμφιλιώσεις?Πως να μην ξεχάσεις τίποτα και τι να θυμηθείς πρώτα?έχουν περάσει τέσσερα χρονιά από την μέρα που γεννήθηκε και όλα μοιάζουν σαν να ταν χθες.Όλα η μάλλον σχεδόν όλα..

  Κατά την διάρκεια των δυο πρώτων χρόνων του,το τιτικάκι απόλαυσε το μονοπώλιο, την αποκλειστική και χωρίς όρια αγάπη.Βόλτες,εκδρομές,θέατρο,συναυλίες.Παιχνίδια στην θάλασσα,παιχνίδια βουνό..Όλα όσα οφείλουν να προσφέρουν απλόχερα οι γονείς στα παιδιά τους και κάτι παραπάνω!Ορόσημο στάθηκε η βάπτισή της,που ακόμη την θυμάται!Και μετά κάτι άρχιζε να αλλάζει.

Το τιτικάκι έχει αδελφάκι!

   Σχεδόν ένα μήνα μετά τα τρίτα γενέθλια του τιτικίου,ήρθε στη ζωή το νέο μέλος της οικογένειας μας και η ζυγαριά έγειρε υπέρ των αγοριών!Όταν το τιτικάκι αντίκρισε για πρώτη φορά τον αδερφό της έδειχνε σαστισμένη..Προσπαθούσε να καταλάβει,να γνωρίσει και να συνειδητοποιήσει την νέα πραγματικότητα.Τέσσερις μήνες μετά ακόμη προσπαθεί..Με μύξες που τρέχανε ήθελε να πάρει αγκαλιά τον μικρό και να τον φιλήσει.Με καρδιά που έτρεμε της τον έδινα.Αντισηπτικό στο κομοδίνο,στην παπουτσοθήκη,στο τραπέζι.Στα χέρια μας,στα μούτρα μας,παντού..!

Σσσσ μη ξυπνήσεις το μπλογκάκι..

  " Μα καλά ούτε ένα τηλέφωνο δεν έχει χρόνο να πάρει", αναρωτιόμουν για τις φίλες που χάθηκαν νωρίς στον χρονοχώρο  γάμου-οικογένειας..Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου πως είναι δυνατόν από ένα ολόκληρο 18ωρο(εξαρτάται και από τις ανάγκες του καθενός ή τις ανάγκες τις καθημερινότητας)δεν μπορούσαν να αφιερώσουν 10 λεπτά για ένα ρημάδι τηλεφώνημα??Έπαιρνα εγώ..μια,δυο και τα λεγα με τον τηλεφωνητή!!

  Δεν ξεχνούσα τίποτα θυμόμουν τα πάντα.Το μυαλό μου συγκρατούσε ακόμη και τις πιο άχρηστες πληροφορίες..Μνήμη ελέφαντας!!Ώσπου τα πρώτα σημάδια άρχισαν να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.Στην αρχή λες και έγινε αυτόματο ξεσκαρτάρισμα και θυμόμουν επιλεκτικά.Σιγά σιγά με εγκατέλειψε και η δυνατότητα της επιλογής.Απορρούσα τι μου συμβαίνει και πως είναι δυνατόν εγώ να ξεχνάω.
  Σαν να μην έφτανε η επιλεκτική μνήμη προστέθηκε και η επιλεκτική ακοή καθώς και η επιλεκτική όραση!!Αναρωτιόμουν αν τα χάνω,με γλαρωμένο το μάτι και το μετέωρο βήμα  των νυχτερινών ξαγρυπνιών..
  Αλλάζουν οι άνθρωποι.Μα πιο πολύ αλλάζουν οι προτεραιότητες..Ξεχνάς γιορτές,γενέθλια και επετείους και κάποιες στιγμές ξεχνάς και τον ίδιο σου τον εαυτό..

To the beach

   Στην Αράχωβα πηγαίνει κανείς για το χιόνι,στην Μύκονο για διασκέδαση,στις Σέρρες για ακανέ και στο Ρέθυμνο για την θάλασσα.Το Ρέθυμνο συγκεκριμένα είναι από τις πιο προνομιακές πόλεις τις Ελλάδας μιας και η δύο σχεδόν χιλιομέτρων της παραλίας του, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης.
  Είτε είσαι ντόπιος είτε τουρίστας,από δω και πέρα που γλύκανε ο καιρός,δεν υπάρχει περίπτωση να μη πάρεις κατεύθυνση προς παραλία!Όλες οι ηλικίες,από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο παρελαύνουν στην παραλιακή,παίζουν στην παραλία και οι πιο θερμόαιμοι κάνουν τις πρώτες βουτιές!
 Αυτό όμως που ξέρουν οι ντόπιοι αλλά αγνοούν οι τουρίστες ή το μαθαίνουν και δυστυχώς δεν φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις, είναι ότι Ρέθυμνο δεν έχει μόνο μια παραλία.Εκτός από την μεγάλη παραλία και την προσεγμένη παραλιακή λεωφόρο κοντά στο κέντρο,υπάρχει και αυτή του Κουμπέ,στην άκρη της πόλης.

Δυο χρόνια μετά..

  Ξημερώματα Σαββάτου 13 Μαρτίου κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου να στριφογυρίζω στο κρεβάτι με δυσκολία.Δυσκολία στην κίνηση,δυσκολία στην αναπνοή.Ήθελα λίγες ακόμη μέρες για να μπω στον 10το..Στους δέκα μήνες γεννάνε οι γαιδάροι,είχα ακούσει κάποτε να λένε και πολύ διασκέδαζα με την άγνοιά τους.Εγώ θα  γεννούσα ένα τελειόμηνο μωρουδέλι,τελειόμηνο!!Κάπου εκεί ανάμεσα στα γκαρίσματα των γαιδάρων και τα δικά μου βαριοανάσανα,έσπασαν τα νερά.
- Ξυπνάτε καλέ γεννάω!!Έσπασαν τα νερά!!
-Τι?
-Τα νερά,έσπασαν τα νερά!!
  Είχα ένα χαμόγελο περίεργο,ένα καρδιοχτύπι αναπάντεχο καθώς ετοιμαζόμουν για το μαιευτήριο.Ήξερα πως έχω μια ώρα περίπου.Μόνο που εγώ έκανα λιγάκι παραπάνω.Και στην γέννα μου άργησα!Συνήθειο είναι αυτό,δεν κόβεται..Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ένιωσα τους πρώτους πόνους!Γεννάω,σκέφτηκα.Δυό μήνες τώρα κοιμάμαι κοιτάζοντας και χαϊδεύοντας την άδεια κούνια.Από δω και πέρα θα χαζεύω το νινίτσι μου και θα χαϊδεύω τα χεράκια του μέχρι να το πάρει ο ύπνος.Που να 'ξερα πως θα 'ταν μέχρι να πάρει εμένα ο ύπνος!!