Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ας αρχίσουν οι ροκιές!!

   Την κλίση στην καλή μουσική,μας την έχει επιδείξει και αποδείξει το τιτικάκι από τα πολύ μικρά της(βλ.Μουσική παιδεία).Το ότι είναι τρελό ροκάκι όμως το κράταγε σαν επτασφράγιστο μυστικό, κρυμμένο στα επιμελώς ατημέλητα μαλλιά της!Αφορμή για να αποκαλυφθεί ήταν μια συναυλία..ή μάλλον καλύτερα Η συναυλία!!
   Γνωρίζαμε την ημερομηνία εδώ και καιρό.Κάναμε σχέδια για την πρώτη μας,μετά τιτικίου,συναυλία που άργησε δυο χρόνια..Εγώ ακροβατούσα ανάμεσα στο ναι μεν θέλω και πως να μη θέλω αλλά έχουμε και ένα παιδί και που να αφήσεις,μάνα,το παιδί βραδιάτικα να τρέχεις για πουρνάρια??Ο πατέρας ήταν πιο σίγουρος.
-Το τιτικάκι θα πάει συναυλία!!
Ναι, έλεγα και γω και το μυαλό μου κάλπαζε σε ποτάμια δακρύων,του μπεμπονίου και δικά μου.Του μπεμπονίου από τον φόβο δυνατής ροκ μουσικής και των δικών μου για την αδικοχαμένη βουτηγμένη στην μπύρα,συναυλία!Σκεφτόμουν τρόπους αντιμετώπισης και κατάστρωνα σχέδια προς αποφυγή δακρύων και παραμονής τιτικίου στο σπίτι.Ευτυχώς τα σχέδια μου ναυάγησαν και δεν έμεινε ρουθούνι!!Λίγο το ότι ήταν μεσοβδόμαδα λίγο ότι ήθελα να έρθει μαζί μας αλλά και να μην ήθελα ο Νέρο είναι ακόμη πολύ μικρός για να μας κάνει την νταντά!!!

  Η έκπληξη όμως και το ότι ήρθα προ τετελεσμένων γεγονότων έπαιξε το καταλυτικό ρόλο.Φρόντισε ο μπαμπάς μας για αυτό και τα μαγικά χαρτάκια έκαναν την εμφάνισή τους σε περίοπτη θέση πάνω στο τραπέζι!Τώρα πια πολύ αργά για δάκρυα ,μάνα!!Θα πας και θα πεις και ένα τραγούδι!Βρε ας πάω εγώ χωρίς παράπλευρες απώλειες και όχι ένα, όλα τα τραγούδια θα τα πω!!!
  Η πολυπόθητη μέρα έφτασε!Κάναμε τα αφρό λουτρά μας από νωρίς,ετοιμάσαμε τις αλλαξιέρες μας τα νερά μας,τα βιολογικά μπισκότα μας.Βάλαμε τα τζινάκια μας,μια που το απαιτούσε η μέρα,ο τόπος και ο τρόπος και βουυυρ!!!!
  Φτάσαμε και κατευθυνθήκαμε στις θέσεις μας βάση σχεδίου.Ναι μεν μπροστά αλλά με λίγο κόσμο,μιας και οι θέσεις μας πρόσφεραν από προφίλ μπόλικο.Άνετα για να χωράει και το καρότσι και μακρυά από τα ηχεία μην έχουμε αναταράξεις!!Όλα έτοιμα.Διάθεση φοβερή και οι τρεις μας και τα μπυράκια,όπως επιβάλλεται άλλωστε,στο χέρι.
  Τα φώτα χαμηλώνουν  και οι ροκιές αρχίζουν.Το τιτικάκι χαλαρό,τόσο χαλαρό που ανησυχώ!Τραγούδι δεύτερο και το μπεμπόνι ψιλοκουνιέται,ρυθμικά πάντα!Στο τρίτο τραγούδι χειροκροτούσε κιόλας!Εδώ έχουμε ένα εκκολαπτόμενο μεταλλάκι!!Όταν άρχισε να κουνάει το κεφάλι της και να ανεμίζουν τα μαλλιά της σιγουρεύτηκα..Σιγουρεύτηκα πως άκουγε.Όταν ήταν στην κοιλία μου άκουγε.Αυτός ήταν ο λόγος που όχι απλά δεν φοβήθηκε αλλά το απόλαυσε κιόλας.Οι ήχοι ήταν γνώριμοι,τους είχε ακούσει τόσες φορές κατά την διάρκεια των εννέα μηνών!Μόνο που τότε χόρευε στην κοιλιά μου.Τώρα χόρευε στην αγκαλιά του μπαμπά της!
  Το μπεμπόνι άντεξε σχεδόν την μισή συναυλία.Μετά ήρθε στην αγκαλιά μου και ζητούσε επίμονα το "ατό"της!Την θήλασα και αποκοιμήθηκε.Στα αυτιά της δεν έφταναν πια οι ροκιές.Κοιμόταν ατάραχη στο καρότσι της.Όσο για μας,απολαύσαμε όσο τίποτα την πρώτη συναυλία που πήγαμε οι τρεις μας.Πάντα τέτοια!!!
   





14/06/2011 
Γιάννης Αγγελάκας